உன்னத சங்கீதம்
சாலமோன் அரசரின் ஓர் சரித்திரப் புகழ் கவிதை இது.
இதன் ஒவ்வோர் வரிகளிலும் காதலின் வாசம்.
( கி.மு 971 க்கும் 931 க்கும் களில் இடைப்பட்ட காலத்தில் எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்ட இந்த கவிதைகள் இன்றும் வியப்பூட்டுகின்றன )
4
அன்பே,
அன்பே,
என்னே உன் அழகு !
இரு வெண் புறாக்களை
இமைக் கூட்டில்
இருக்க விட்டதாய்
உன் கண்கள்.
மலைச்சரிவில் இறங்கும்
வெள்ளாட்டு மந்தையாய்
உன் கூந்தல்.
உன் பற்கள்,
மயிர் கத்தரிப்பதற்காய்
குளித்துக் கரையேறும்
கொழுத்த மந்தை.
செம்பட்டு இழையடி
உன் இரு இதழ்கள்,
பிளந்த மாதுளை
உன்னிளம் கன்னங்கள்,
எழிலின் பேழை உன் வாய்.
தாவீதின் கொத்தளம்
உன் கழுத்து,
வீரர் படைக்கலனாய்
உன் கழுத்தின் ஆபரணம்.
கலைமானின்
இரட்டைக் குட்டிகள்
ஓர்
மலர் தோட்டத்தில் மேய்வதாய்
உன் மார்புகள்.
குறையற்ற,
சிறு
மறு கூட இல்லா மலர் நீ.
சிங்கங்களின்
குகைகளில் இருந்தும்,
புலியின் குன்றுகளிலிருந்தும்
நீ
இறங்கி வா.
என்
உள்ளத்தை நீ
கொள்ளையிட்டாய்,
உன் ஒற்றைப் பார்வை
கொத்தியதில்,
உன் ஆரத்து முத்து
அழைத்த அழைப்பில்
நீ
எனை இழுத்தாய்.
மணமகளே,
உன்
இதழ்களில் வழியுது
அமிழ்தம்.
உன் உமிழ்நீர்
பாலும் தேனும் சரிசமமாய்
கலந்தது.
உன் ஆடையின்
நறுமணம்,
லெபனோனின் நறுமணத்தின்
இணையானது.
Post a Comment