உன்னத சங்கீதம்
சாலமோன் அரசரின் ஓர் சரித்திரப் புகழ் கவிதை இது.
இதன் ஒவ்வோர் வரிகளிலும் காதலின் வாசம்.
( கி.மு 971 க்கும் 931 க்கும் களில் இடைப்பட்ட காலத்தில் எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்ட இந்த கவிதைகள் இன்றும் வியப்பூட்டுகின்றன )
3
என்
காதலர் சொல்கிறார்.
என்
காதலர் சொல்கிறார்.
வா அன்பே,
இதோ
கார்காலம் கடந்து விட்டது.
மழை ஓய்ந்த நிலம்
மெல்லிய
ஈரக் காற்றை விரித்து நிற்கிறது.
இலைகளின் இடையே
மெல்லியப் பூக்கள்
மஞ்சம் விட்டு
புரண்டு படுக்கின்றன.
புறாக்களின் மெல்லிய
ஒலி,
இதோ காதுகளை திறந்து
உள்ளே நுழைகிறது.
அத்திப் பழங்கள்
கனிந்து விட்டன,
திராட்சை மலர்கள் மணக்கின்றன.
வா
விரந்தெழு அன்பே.
குன்றின் வெடிப்புகளின்
குடியிருக்கும் என்
வெள்ளைப் புறாவே,
உன் முகத்தை காட்டி விடு.
மெல்ல மெல்ல
உன் குரலை எழுப்பு,
உன் குரலின் இனிமையில்
நான்
என்னை மறக்க வேண்டும்.
என் காதலர்
எனக்குரியவர்.
இந்த பகல்
இரவை உடுத்தும் முன்
வந்து
என்னை நிரப்பிடு காதலனே.
கலை மான் குட்டியாய்
இரவில் திரும்பி வா.
என்
காதலன் இல்லா
இரவுப் படுக்கையில்
தூக்கம் கூட
துணையாய் படுக்கவில்லை.
எழும்பி,
நகரைச் சுற்றி வந்தேன்,
சாமக் காவலை மட்டுமே
சந்தித்து நடந்த நான்,
இறுதியில்
அவரை கண்டேன்.
அவரை
உயிர் நசுங்கும் இறுக்கத்தில்
அணைத்து
வீட்டுக்கு கூட்டி வந்தேன்.
எருசலேம் மங்கையரே,
காதல் தூங்கட்டும்
அது
தானாய் விழிக்கும் வரை
அதை எழுப்பாதீர்கள்.
Post a Comment