உன்னத சங்கீதம்
சாலமோன் அரசரின் ஓர் சரித்திரப் புகழ் கவிதை இது.
இதன் ஒவ்வோர் வரிகளிலும் காதலின் வாசம்.
( கி.மு 971 க்கும் 931 க்கும் களில் இடைப்பட்ட காலத்தில் எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்ட இந்த கவிதைகள் இன்றும் வியப்பூட்டுகின்றன )
1
தலைவனே,
தலைவனே,
உன் இதழ்களுக்குள்
நீர்
இறுக்கி வைத்திருக்கும்
முத்தத்தின் முத்துக்களை
என்
இதழ்கள் மேல்
இறக்கி வைத்து விடுக.
உமது காதல்,
போதையின் படுக்கை,
அது
திராட்சை இரசத்தின்
போதையைக் கடந்தது.
உமது
பரிமள தைலம்
எல்லைகளை வெட்டி
எல்லா இடங்களிலும்
நிறைகிறது.
மென்மையின் மங்கையர்
உன்
காதலுக்காய் காத்திருக்கின்றனர்.
வந்து
என்னைக் கவர்ந்து செல்,
இன்பத்தின் அறைகளை
காதல் ஊற்றி
நிறைத்திடுவோம்.
எருசலேம் மங்கையரே,
நான்
கருப்பு தான்.
ஆனாலும் என்னை
கேதாரின் கூடாரங்களோடும்
சாலமோனின்
எழில் திரைகளோடும் ஒப்பிட்டு
எழுதலாம்.
நான்
மங்கிய நிறம் தங்கிட
மங்கையே,
என் எழிலோ
எல்லையற்றது !
கதிரவன் கருணையின்றி
தன் கதிர்களை,
என் மேல் வீசினான்.
நான்
நிறம் வறண்டு கருப்பானேன்.
என் தமையர்
என்மேல் சினந்து,
தங்கள்
திராட்சைத் தோட்டங்களில்
காவலாளியாய் ஆக்கினர்.
என் தோட்டமோ
கவனிப்பாரின்றிக் கிடக்கிறது.
என் காதலனே,
நீர்
எங்கே ஆடுகளை மேய்க்கிறீர்.
சொல்லும்.
இதோ நான்
வழிதவறிய ஆடாய்
கூடாரம் தேடி கவலைப் பயணம்
தொடர்கிறேனே.
Post a Comment